Tá mé anseo i éadóchas.

Is teaghlach feirmeoirí sinn a bhfuil ár ngnó féin againn, ach mar gheall ar chúinsí an domhain agus ar chinntí gnó a bhí scriosta, tháinig deireadh marbh againn. Táimid i lámha bailitheoirí fiach neamhthrócaireach a bhaineann leas as ár gcás agus a bhagairt orainn ár sócmhainní a urghabháil mura dtabharfaimid dóibh an t-airgead a éilíonn siad dár bhfiacha (fiú i ngan fhios do na creidiúnaithe lena ndéileálaimid go díreach). Ní thaispeánann m’athair gach rud ach ní cheiltíonn sé a éadóchas a thuilleadh, ní chodlaíonn sé, tá mo mháthair ag fulaingt mar gheall air seo, tá a coigilteas caillte aici cheana féin, baineann an seanfhocal “i dteach nach bhfuil arán ann, áitíonn gach duine agus níl aon duine ceart” Beidh mé i mo athair i mí Eanáir agus feicim mé féin gan todhchaí, gan an neart chun troid. Tá sé éadóchasach.

Ach, cosúil le gach rud sa saol, níl aon réiteach ag an mbás amháin. Sa chás seo, táimid ag iarraidh píosa talún a dhíol agus nuair a dhíolaimid é, íocaimid na fiacha agus fáil réidh leis an sracadh. D’éirigh linn todhchaí a bheith againn. Níl le déanamh againn ach an talamh a dhíol. Go tapa.

Níl a fhios agam an féidir linn é a dhíol amárach nó i gceann míosa, ach i gceann míosa beidh sé ró-dhéanach. Níl airgead againn chun aire a thabhairt don fhíonghoirt, chun an fómhar a thosú, chun an tarracóir a chothabháil... Níl mé ag rá nach bhfuil airgead againn le hithe mar go bhfuil an gairdín glasraí agus na hainmhithe á mbeathú againn. Agus níl an t-airgead againn chun déileáil leis na bailitheoirí fiach a bhíonn ag bagairt orainn ag am ar bith teacht chun an trealamh a theastaíonn dár gcuid oibre, tarracóirí agus meaisíní a bhailiú. Nuair a dhíoltar an talamh is féidir linn rudaí a chobhsú.

Ní iarraim airgead a thabhairt, ach é a fháil ar iasacht go dtí gur féidir linn an díolachán a dhéanamh.